Birinci Ağızdan Beklemek

ne kalmak iş
ne gitmek
kalsan,

gideni beklersin
gitsen, 

gelmesini...

 

 

Müzayede

Paslaşıyor durmadan içimde isyanlar
Sabahsız yarınlara
Hep senin adın var paragraf başlarında
Satırlarımda kurak bir sessizlik
Takılmış kelimelerim hüzün notasına
Böyle mi olacaktı yaşam nehrim

Geçiyordu katar katar yüreğimden
Geçiyordu iliklerimden hasretlik
Yokluğun ortak isyanıma
Düzmece vaatler boş kelimeler
Böyleydi işte maskenin altındaki yüzler
Böyle, böyle kısacıktı sevgiler

Ne varsa azledilmiş yüreklerden sevgiye dair
Ender bulunan bir vazo gibi dostluk açık arttırmada
İşte bir tabela daha kalktı
Satıyorum satıyorum
Sattt-tın beni on yedi yaşımda,
Gümüş bir çerçeveye koyup verdin yokluğunu koynuma 

 

 

 

YALNIZLIK BU

yalnızlık bu!

ne işaret dili anlatır

ne de dilin çokbilmişliği

tek kelime desem

çoğalır gider…

çok kalabalık desem

tekilleşiverir…

yalnızlık bu!

öznesi kendinden büyük

yüklemi canı isterse yüklenir

istemezse,

boşaltır da gider cümleyi

yalnızlık bu!

paylaşıldıkça arsızlaşır

anlatmayınca

ufak ufak

ince ince

yer bitirir,

özneyi

yalnızlık mı bilmem ki ne bu

hangi dil bilgesi,

cahili anlatsa

az kalır yaşantısı…

SÜZÜLÜYORDU GECE - Neydi Ayrılığın Birimi -

Süzülüyordu gece…

İçimde haziran akşamlarından kalma esintiyle çıktım yola. Sisler sarmış sokak lambalarını, kaldırımlar zar kalınlığında buzla kaplı. Soluğum uzaklaşırken benden sanki bir uçak yol alır gibiydi gökyüzünde…  Ve avuçlarımı ısıtan bir şiirin dizeleriydi;

 

“sisler bulvarı'nda seni kaybettim

sokak lambaları öksürüyordu

yukarıda bulutlar yürüyordu

terkedilmiş bir çocuk gibiydim

dokunsanız ağlayacaktım”*

ve ağlıyordum, yanaklarımdan süzülüyordu gece…

Yürürken örseliyor, tekliyor hatta birbirine dolanıyordu ayaklarım, aklıma takılan soru işaretlerinden…

Acaba ayrılık hep bu aylarda mı bulurdu insanı yoksa bu aylar ayrılığın sevdiği havalar mıydı? Yanaklarımdan ayak parmaklarıma kadar sırılsıklam bulanmıştım geceye. Tutmak istiyordum kendimi, hıçkırıklarımı saklamak ama onları da saklayamıyordum tıpkı ayrılığı saklayamadığım gibi.  Yanımdan hiçbir şeye aldırış etmeden geçenler dahi tanırlar ayrılığın ete kemiğe bürünmüş halini. Çünkü mevsimlerden sonbahar, vakitlerden gece ve adımlar akreple yelkovan arasında can çekişirken avuçlarıma tüneyen bir şiir sana doğru avazı çıktığı kadar nasıl ama nasıl sesleniyordu;

“Derim ki ayrılık gündemdedir ne yapılsa
Ve sen bütün ayraçları kaldırdığını sanmıştın
Ama unutmuşsun yine de ayrılık ayracını”**

Yaşadığımız en güzel hatta bu güne kadar hiç türüne rastlanmamış bir aşk romanı olabilir. Yahut her on kişiden beşinin yaşadığı sıradan aşk hikayesi ama yaşantısı ne olursa olsun adı aşksa o yaşantı kitabının muhakkak bir gün bir sayfasında bulacaktı bizi ayracı… Kimini önsözde, kimini kaynakçada, kimini de ortalarda bulması bir şey ifade etmiyordu çünkü onun da adı ilk sayfada aynı son sayfada da aynıydı. Yani demem o ki sayfa numaraları değişse de adı sabitti ayrılığın...

Süzülüyordu gece…

Aklıma, ayağıma takılan soru işaretlerinden dolayı bulunca kendimi yerde ne kadar da tepeden baktığımın farkına vardım kaldırımlara. Buz çıtırtıları keserken kulaklarımı diğer taraftan yanıyordu içim… Şimdi hangi merhem hangi ilaç iyi gelirdi yarama derken bile soru işaretlerinin bıraktığı izlerde geziniyordum... Hangi… Hangi… Hangi… Beynimde hangi fırtınası çıkmıştı adeta. Gerçekten hangi ölçek ölçebilirdi ayrılığın ardında bıraktığı izlerin şiddetini, sesini, soluğunu… Richter mı, Desibel mi? Oysa bütün bunları düşünürken, başına elma düşmesini bekleyen bilim adamı edasıyla hiç aklıma gelmemişti ne kadar sevdiğinle doğru orantılı olabileceği ayrılığın şiddetinin… Yani ne kadar aşk, kitabın sonunda ya da herhangi bir yerinde o kadar acı…

Gece süzülüyordu kaplumbağa edasıyla şu an seni anlatabilecek bir tek kelime dahi icat edilmedi. Avuçlarımda sadece sana doğru uçmaya hazır bir kuş gibiydi yüreğim. Gidersen hangi dala güvenip konar… 

 Alıntı:1

*Attilâ İlhan- Sisler Bulvarı Şiirinden.

** Ahmet Telli- Ayrılık Ayracı Şiirinden