Koyu bir akordan tenime yayılan yalnızlığın ses tellerine basa basa yürüyorum... Beynimde bir mırıltı, dudaklarımda bir kıpırtıyla şarkı niyetine adını çağırıyorum... Ne Müzeyyen'in sesinden dökülen nihavende ne de Vivaldi'nin parmaklarından aceleci edayla koşuşturan Sonbahar Allegro'suna benziyor bu...
Başka bir müzik, bambaşka... Ne notası nota, ne de sol anahtarı anahtar...
Kulaklarım ilk defa şahit koyu bir akordan süzülerek ses tellerime tüneyen o melankolik nefesine...
Sürnot: Ne yani, hiç öpüşmemiş gibi okumayın...
